'Is dit armbandje van jou, mevrouw?'. Twee paar vragende ogen van jongetjes van een jaar of zes. Ze doen me stoppen op de fiets, gebrand om de eigenares van dat bandje terug te vinden. 'Nee, niet van mij, maar wel lief dat jullie het vragen', antwoord ik. 'Misschien kan je het aan jullie mama geven?, ga ik verder waarop de jongste hevig protesteert. Nee, dat kan niet, want als die mevrouw het hier dan toch nog komt zoeken en het niet meer vindt, gaat ze misschien wel echt verdrietig zijn. Zoveel zorgzaamheid in zo'n klein lijfje!
Vandaag lees ik, bij het openen van mijn mail, dit bericht: 'Het incident vond maandagnamiddag plaats in een winkelcentrum nabij een hogeschool in Nassau County in Long Island. Zeven à acht personen keerden zich tegen Morris na een dispuut over een meisje. De tiener incasseerde onder meer een messteek in zijn borst en vocht voor zijn leven. Tientallen jongeren bleven ondertussen filmen en postten de beelden op sociale media. Geen van hen belde de hulpdiensten.' (De Morgen)
Al jaren zeg ik dat me soms de angst bekruipt dat de kans groter is, als me iets overkomt op straat, dat ik word gefilmd in plaats van geholpen. Niet zo slim, met de wet van de aantrekking in gedachten, om dat al te vaak door mijn hoofd te laten gaan ... maar toch. Schermpjes doen mensen van elkaar vervreemden en daarom schrik ik niet van dit nieuws en tegelijkertijd vind ik het schokkend.
En weer denk ik terug aan die jongetjes van gisteren achter de hoek. Over hun menselijke betrokkenheid die heel even mijn hart deed smelten. Ik zit hier nu al te hopen dat daar geen gram van verdwijnt eens ook zij de helft van de dag achter hun schermpjes gaan zitten.
Comments